1,5% Państwa podatku trafi do Klubu Pacjenta OnkoCafe - to najbardziej satysfakcjonujący obszar działań. Tu bezpośrednio spotykamy się z efektami naszych starań - widzimy siłę międzypacjenckiego wsparcia, rozkwitające przyjaźnie i rodzące się pasje. To miejsce gdzie mogą wyciszyć emocje praktykując jogę i medytację, poczuć zastrzyk endorfin podczas sobotniego nordic walking albo oddać się radości tworzenia w trakcie zajęć arteterapii. To też kwestie bardziej przyziemne: zajęcia z fizjoterapeutą przynoszą ulgę w dolegliwościach będących skutkiem choroby i terapii onkologicznej, a konsultacje z psychoonkologiem pomagają przepracować trudne emocje. Po każdych warsztatach otrzymujemy natychmiastowy feedback i  kesteśmy przekonani, że Klub Pacjenta ma realny wpływ na proces zdrowienia i poprawę jakości życia naszych Podopiecznych. 

Iwona:
„Wspólne przebywanie, wspieranie się, rozmowy są dla mnie bardzo ważne. To jest takie miejsce do którego przychodzę i wiem, że każda rzecz, którą powiem, każda emocja, każde wydarzenie zostaną zrozumiane. OnkoCafe stwarza taką przestrzeń do szczerości, otwartości, do po prostu bycia sobą w tym trudnym czasie […]”.

Basia:
"Mój kontakt z dziewczynami, które są w podobnej sytuacji jak ja daje mi to, że możemy swobodnie na ten temat porozmawiać, nie ma żadnych barier [..]. Miałam też przyjemność korzystać z porad psychoonkologa Fundacji, kiedy rzeczywiście mój świat troszkę zmienił azymut i myślę, że to było bardzo cenne spotkanie [..]". 

Ola:
„To, że możemy być w tym razem, nie jesteśmy z tym same jest naprawdę budujące. Warsztaty, które są w fundacji, warsztaty umiejętności kreatywnych, psychologiczne, warsztaty jogi i oddychania - tu mówimy o ważnych elementach życia, o tym, że kobieta ma teraz czas, żeby zadbać o siebie […] Fundacja wychodzi naprzeciw naszym potrzebom [...]”. 

Tak o Klubie Pacjenta mówią nasze Podopieczne!

Aktualny harmonogram spotkań Klubu można znaleźć na naszej stronie internetowej www.onkocafe.pl w zakładce "Programy dla Was".

Przekaż 1,5% swojego podatku OnkoCafe i wsperaj Klub Pacjenta!
 

Anna Kupiecka - Prezeska i Założycielka Fundacji OnkoCafe:

"Czas przechodzenia przez leczenie onkologiczne to często najgorszy okres w życiu. Wiem o tym dobrze, ponieważ sama zachorowałam na raka piersi. Nie można w takiej chwili zostać samej ze sobą. Jak nigdy potrzebne jest wsparcie!
Brak wiedzy, brak dostępu do informacji, oszołomienie, chaos tysięcy myśli i pytań, poczucie wyobcowania i samotności popchnęły mnie do założenia grupy wsparcia dla pacjentek z rakiem piersi na portalu społecznościowym.
Tak powstały Fakraczki - grupa, która od kilkunastu osób w 2012 roku rozrosła się do prawie 400 członków w chwili obecnej!
Skupia pacjentów z różnymi rodzajami nowotworów, bo przecież potrzeba wiedzy, wsparcia i wzajemnej pomocy są dla nich takie same bez względu na rodzaj czy stadium nowotworu.

W roku 2014 nasza grupa liczyła już kilkaset osób, które podejmowały wspólne działania, chciały spędzać ze sobą czas, były chętne do podejmowania aktywności na rzecz coraz szerszej grupy pacjentów. Wtedy postanowiliśmy sformalizować nasze działania.
I tak w kwietniu 2014 powstała Fundacja "Onkocafe - Razem Lepiej", która wspiera pacjentów z chorobą nowotworową.
Głównym celem naszych działań jest szerzenie idei wsparcia międzypacjenckiego, ale również pomoc pacjentom i ich rodzinom w oswajaniu lęku zwłaszcza na początku choroby, czyli tuż po diagnozie.
Dla mnie samej ten początek był dramatyczny! Marzę o tym, by nikt nigdy nie musiał przechodzić przez taki dramat. Wierzę, że nasze zaangażowanie może pomóc, bo żaden człowiek nie zrozumie tak dobrze drugiego człowieka, jeśli nie przeszedł przez to samo piekło. Chociaż wsparcie dla chorych od osób, które nie zmagały się z rakiem też ma ogromne znaczenie!
Nasza fundacja skupia wiele wspaniałych pełnych apetytu na życie kobiet po chorobie nowotworowej. Takich, które już przeszły leczenie i takich które są w jego trakcie. Wciąż dołączają do nas nowe dziewczyny znajdując oparcie w tych, które już przez to przeszły. Nieoceniona jest rola wzajemnego wsparcia, czy to poprzez Internet czy kontakty osobiste, spotkania (także ze specjalistami), zajęcia terapeutyczne. A czasami chodzi o to, by najzwyczajniej porozmawiać przy filiżance herbaty.
Bez względu na wiek, rodzaj choroby, sposób życia czy wykształcenie łączy nas jedno - RAK. Ta choroba znosi wszelkie różnice. Sprawia, że rozumiemy się jak rodzone siostry!
Pomagamy sobie wzajemnie znosić chwile wzlotów i upadków. Rozumiemy, że raz chce się żyć i walczyć, a innym razem jest się gotowym poddawać i umierać. Bywa różnie, ale zawsze warto szukać wsparcia.
Nasza fundacja poprzez swoje działania stara się zmieniać wciąż funkcjonujące w społeczeństwie przekonanie, że chory na raka to ktoś, kto leży w szpitalnym łóżku, że rak to wyrok, że życie się kończy. NIE! Nie kończy się! Ono cały czas trwa. Nawet gdy jesteśmy w trakcie leczenia, kiedy w żyłach krążą leki, kiedy włosy, rzęsy i brwi wypadły - nadal jesteśmy kobietami. Nadal jesteśmy ludźmi!
Dlatego aktywizujemy nasze podopieczne, angażujemy we wspólne przedsięwzięcia, zachęcamy do pomocy innym chorym! I to się sprawdza. My naprawdę wiemy, jak bardzo nam to pomaga.
Nie chcemy zamykać się w domu. Chcemy czuć się piękne. I chcemy żyć. Wiele jednak trzeba jeszcze zmienić w postrzeganiu tej choroby przez społeczeństwo.
Przytoczę takie zdarzenie. Miałyśmy stoisko naszej fundacji podczas wydarzenia skierowanego do osób starszych w Ogrodzie Saskim w Warszawie. Jak zwykle nasze stoisko obsługiwane było przez "onkowolontariuszki" czyli dziewczyny po raku. Rozdajemy ulotki, rozmawiamy z ludźmi, rozmawiamy ze sobą. W pewnej chwili podchodzi do nas pani w wieku około 50 lat i pyta:
- "A wy co tu macie na stoisku"".
Odpowiedziałam, że ulotki dla chorych na nowotwory. Kobieta się przeraziła.
- "Na raka" Ojej to straszne, mój Boże! Okropne, okropne. Okropna choroba".
Odwróciła się od nas niemal ze wstrętem.
- Ale proszę pani, nie ma się czego bać. Przecież my tu wszystkie też jesteśmy po raku, proszę popatrzeć: żyjemy i mamy się dobrze - mówię.
Pani spuszcza wzrok, kręci głową. Nie jest w stanie spojrzeć mi w oczy, boi się patrzeć, jakby rakiem można się było zarazić.
- Nie, to niemożliwe - mówi patrząc pod nogi. - Wy? Ale jak to! I co wy tu w ogóle robicie?!
- Właśnie chcemy pokazywać, że ludzie po raku to ludzie normalni, zwykłe kobiety, które żyją dalej.
- O mój Boże, jak wy dajecie radę? Ja bym się załamała, a wy jeszcze innym pomagacie. Bohaterki jakieś.
I pospiesznym krokiem odeszła.
A my będziemy dalej działać, po to by każdy wiedział, że diagnoza to nie wyrok, to początek ścieżki leczenia. A po raku też jest życie! Często bardzo długie i szczęśliwe, bo wiemy już co dla nas tak naprawdę jest ważne. Ludzie żyjący w ciągłym pędzie często wcale tego nie wiedzą.
Nie odwracajcie się od nas i od siebie nawzajem, śmiało patrzcie do przodu. Bądźmy razem, bo RAZEM LEPIEJ".