Fundacja wykorzystuje 1% głownie w celu wsparcia działań Warsztatów Terapeutyczno-Zajęciowych. Są to warsztaty gdzie osoby niepełnosprawne aktywizują się zawodowo, uczą się wielu czynności związanych z normalnym życiem jak i poszukują możliwości zdobycia umiejętności pozwalających im wejść w życie zawodowe. Zbieranie książek realizujemy nie obciążając fundacji kosztami., Każdy, kto pracuje dla fundacji robi to charytatywnie. Bywa, że należy zlecić jakieś czynności osobie lub firmie mającej kompetencje do szczególnych czynności jednak staramy się by było to jak najmniejszym obciążeniem dla budżetu. Ani zarząd, ani Rada Nadzorcza nie otrzymują wynagrodzenia.

Fundacja Już Pomagam działa od 18 września 2018 roku. W tym czasie robiliśmy dużo rzeczy związanych ze szkoleniami, pomaganiem osobom niepełnosprawnym i potrzebującym. Główną działalnością obecnie jest edukacja dzieci poprzez udostępnianie im książki. Już zebraliśmy i przekazaliśmy prawie 50 tysięcy książek. Każda książka przekazywana jest dzieciom bezpłatnie. Książka jest droga do wiedzy i kultury  i to dzięki książce dziecko może być dojrzalsze, lepsze i szczęśliwsze. Pierwszym krokiem jest by ją miało, drugim by czytało, choć z rodzicem, dziadkiem czy opiekunem, a dalej już może iść samo z książką pod pachą:-). Książki są zbierane w szkołach, przedszkolach, a w szczególności w hipermarketach Auchan w Polsce. Dzięki dobremu sercu klientów tych hipermarketów udaje nam się zebrać rocznie 8000 książek. W szkołach i przedszkolach zbieramy rocznie ok. 50-800 książek. Zostają one przekazywane do szkól specjalnych, szpitali oraz rozdawane bezpośrednio dzieciom. Wyłożone są w aptekach, oraz przekazywane dzieciom na spotkaniach, które orgaznizowane są przy współudziale lub obecności Henryki Krzywonos-Strycharskiej.

Działalność związaną z Warsztatami Terapeutyczno-Zajęciowymi prowadzimy poprzez wsparcie tych warsztatów. WTZ, które udaje nam się wspierać są prowadzone przez Fundację Zdrowia ESCO i działają na wielu płaszczyznach by wyciągnąć osoby niepełnosprawne z domu. Są to osoby o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Wyciąganie ich z domu i uczenie wielu czynności życiowych aż do poziomu zdobycia pracy jest pięknym wyzwaniem i je chcielibyśmy wspierać. Osoby stale pozostające w domu nie tylko popadają w większą frustrację, ale ich sprawność i umiejętności spadają stając się dla siebie i dla opiekunów coraz większym ciężarem. Oczywiście, że można oczekiwać, aby zajęło się nimi państwo, jednak to wsparcie jest okrutnie niskie. Wiemy o tym, że osoba chora czy niepełnosprawna, jak i nieporadna życiowo jest obciążeniem nie tylko dla państwa, ale i dla rodziny, która stara się zapewnić jej w miarę godne życie swoim kosztem. Muszą kupować dodatkowe rzeczy, które często są drogie, dostosowywać pomieszczenia, drogi, dietę, pracę i życie do osoby niepełnosprawnej. Płacimy podatki, ale nie chcemy by były większe, wybieramy mądrych ludzi by nimi zarządzali. To właśnie wysokość podatków i umiejętności nimi zarządzania przez mądrych ludzi wyznacza kwotę na pomoc tym, których natura doświadczyła niepełnosprawnością. To jest znacznie za mało do godnego życia. Pozostaje dobre serce ludzi, tych, którzy rozumieją potrzebę i cel. Musimy tez pamiętać dwie rzeczy. Jedną to, że nas też może to spotkać. Drugą, że osoba bez wsparcia jest obciążeniem dla większej ilości ludzi, a trzecią, że gdy dbamy o system to on się rozwija i gdy otrze się o nasze życie, o nasz postępujący z wiekiem spadek sprawności będzie niezauważalna. Przykładem są niskie krawężniki zrobione z myślą o niepełnosprawnych, a już korzystają z nich rowerzyści czy wózki z dziećmi. Najlepszym przykładem jest wzrok. Kiedyś ludzie o słabym wzroku były uznawane za niepełnosprawne, gdy pojawiły się okulary, dzisiaj są to normalni ludzie i nikt nie uznaje noszenia okularów za niepełnosprawność. Sam nosze okulary i jest to całkowicie akceptowalne społecznie. Jednak bez nich mam problemy. Dzięki temu, że wspieramy działania związane z likwidowaniem barier niepełnosprawności, rehabilitacją i aktywacją społeczną stajemy się szczęśliwszym społeczeństwem, bo szanse się wyrównają, a przez to i my mamy szanse być na równie wtedy, gdy wczoraj byłaby nam potrzebna pomoc.